Op de middelbare school, toen sieraden, horloges en andere stijlmiddelen belangrijk werden, vroegen mijn mede-scholieren tot in den treure waarom ik rechtsdragend was. En ja, dat ging over mijn horloge. Dat was mede omdat het een prachtig horloge was; het viel gewoonweg op. Mijn horloge was er eentje van het Zwitserse merk Tissot. Een zogenaamde automatic. Je hoefde het horloge nooit op te winden. Zolang je in beweging was, bleef ook het horloge lopen. Bovendien was het grotendeels van goud gemaakt en had het een prachtig en slank uiterlijk. Op de achterkant had een horloge een inscriptie: 40 jaren trouwe dienst bij Olivetti. Mijn grootvader was werknemer bij Olivetti, een bedrijf dat schrijfmachines en rekenmachines produceerde. Zoals u zult begrijpen, dit horloge is een erfstuk. Aangezien ik het een ontzettend stoer en sensationeel mooi horloge vond, liep ik er altijd ostentatief mee rond op het schoolplein, in de gangen en in het klaslokaal. Ik stroopte mijn mouwen altijd op en vroeg vaak hardop aan mezelf (met veel mensen om me heen): “Hoe laat is het eigenlijk?’ en keek dan wederom ostentatief op mijn horloge. Dat ik het horloge om mijn rechterpols droeg was simpelweg omdat ik linkshandig ben. Met mijn rechterhand krijg ik een horloge of armband alleen met heel veel pijn en moeite om mijn linkerpols. Maar dat voelt niet goed.